| 1 | Quid igitur opus est ut explorem ortus signorum atque obitus, quorum ad exortum duris inaratae vomeribus findantur novales, vel ad occasum laeta messis recumbat (Apoc. XXII, 16)? Una mihi stella abundat pro omnibus, stella splendida et matutina: cuius ad exortum seminata est non frugum, sed martyrum seges; quando Rachel ploravit filios suos (Ierem. XXXI, 15), ut lacrymis ablutos suis, pro Christo offerret infantulos. |
| 2 | Cuius stellae obitus non cremiorum insensibilium, sed spirantium defunctorum triumphales manipulos de tumulis resuscitavit. |