Ambrosius, Epistolarum classis I, 40, 22.
| 1 | Et quid tecum posthac Christus loquetur? Non recordaris quid David sancto per Nathan prophetam mandaverit (II Reg. VII, 8 et seq.)? Ego te de fratribus tuis minorem elegi, et de privato imperatorem feci. |
| 2 | Ego de fructu seminis tui in sede imperiali locavi. |
| 3 | Ego tibi subieci nationes barbaras, ego tibi pacem dedi, ego tibi inimicum tuum in potestatem tuam captivum deduxi. |
| 4 | Frumentum non habebas ad exercitus alimoniam, ipsorum hostium manu patefeci tibi portas, aperui horrea: dederunt tibi hostes tui commeatus suos, quos sibi paraverant. |
| 5 | Ego perturbavi hostis tui consilia, ut se ipse nudaret. |
| 6 | Ego ipsum usurpatorem imperii ita vinxi, ac mentem eius ligavi, ut cum haberet adhuc fugiendi copiam, tamen cum omnibus suis tamquam metuens, ne quis tibi periret, ipse se clauderet. |
| 7 | Ego comitem eius atque exercitum ex altera parte naturae, quos ante disperseram, ne ad belli societatem coirent, ad supplementum tibi victoriae congregavi. |
| 8 | Ego exercitum tuum ex multis indomitis convenam nationibus, quasi unius gentis fidem et tranquillitatem et concordiam servare praecepi. |
| 9 | Ego cum periculum summum esset ne Alpes infida barbarorum penetrarent consilia, intra ipsum Alpium vallum victoriam tibi contuli, ut sine damno vinceres. |
| 10 | Ego ergo te triumphare feci de inimico tuo, et tu de plebe mea das meis inimicis triumphum. |