Ambrosius, Epistolarum classis I, 40, 2

1	Sed neque imperiale est libertatem dicendi denegare, neque sacerdotale, quod sentias, non dicere.
2	Nihil enim in vobis imperatoribus tam populare et tam amabile est, quam libertatem etiam in iis diligere, qui obsequio militiae vobis subditi sunt.
3	Siquidem hoc interest inter bonos et malos principes, quod boni libertatem amant, servitutem improbi.
4	Nihil etiam in sacerdote tam periculosum apud Deum, tam turpe apud homines, quam quod sentiat, non libere denuntiare.
5	Siquidem scriptum est: Et loquebar in testimoniis tuis in conspectu regum, et non confundebar (Psal. CXVIII, 46); et alibi: Fili hominis, speculatorem te posui domui Israel, in eo, inquit, ut si avertatur iustus a iustitiis suis, et fecerit delictum; quia non distinxisti ei, hoc est, non dixisti quid sit cavendum, non retinebitur memoria iustitiae eius, et sanguinem eius de manu tua exquiram.
6	Tu autem si distinxeris iusto, ut non peccet, et ipse non peccaverit, iustus vita vivet; quia dixisti ei: et tu animam tuam liberabis (Ezech. III, 17-19).