Ambrosius, Epistolarum classis I, 37, 35.
| 1 | « Amici persuadent tibi manus et necessitatem inferre Indorum philosophis, nec in somnis quidem videntes nostra opera. |
| 2 | Corpora enim transferes de loco ad locum: animas non coges facere, quod nolunt, non magis quam saxa et ligna vocem emittere. |
| 3 | Maximus ignis viventibus corporibus dolorem inurit, et gignit corruptionem: super hunc nos sumus; viventes enim exurimur. |
| 4 | Non est rex, neque princeps, qui extorqueat nobis facere, quod non proposuimus. |
| 5 | Nec similes sumus Graeciae philosophorum, qui verba pro rebus meditati sunt ad opinionis celebritatem: nobis res sociae verbis, et verba rebus: res celeres, et sermones breves: in virtute nobis libertas beata est. |
| 6 | » 36 et 37. Praeclara verba, sed verba: praeclara constantia, sed viri: praeclara epistola, sed philosophi. |
| 7 | Apud nos autem et puellae de mortis appetentia sublimes usque ad coelum erexere virtutum gradus. |
| 8 | Quid Theclam, quid Agnem, quid Pelagiam loquar, quae tamquam nobilia vitulamina pullulantes, ad mortem quasi ad immortalitatem festinaverunt? Inter leones virgo exsultavit, et rugientes bestias spectavit intrepida. |
| 9 | Et ut nostra cum Indorum gymnosophistis conferamus, quod ille verbis gloriatus est, sanctus Laurentius factis probavit; ut vivus exureretur, et flammis superstes diceret: Versa, manduca. |
| 10 | Haud degener Abrahamidarum, et Machabaeorum concertatus puerorum, quorum alii super flammas canebant: alii cum exurerentur, non rogabant, ut parceretur: sed invehebantur, ut amplius persecutor inflammaretur (II Macch. VII, 5 et seq.). |
| 11 | Liber igitur sapiens. |