Ambrosius, De interpellatione Iob et David, 4, § 36
| 1 | Confitebor tibi in cithara, deus meus. |
| 2 | habet citharam suam anima nostra; neque enim diceret Paulus: orabo spiritu, orabo et mente: psallam spiritu, psallam et mente, nisi haberet citharam, quae plectro sancti spiritus resultaret. |
| 3 | cithara est caro nostra, quando peccato moritur, ut deo uiuat: cithara est, quando septiformem accipit spiritum in baptismatis sacramento. |
| 4 | testudo enim dum uiuit, luto mergitur; ubi mortua fuerit, tegmen eius aptatur in usum canendi et piae gratiam disciplinae, ut septem uocum discrimina numeris modulantibus obloquatur. |
| 5 | similiter caro nostra, si uiuat inlecebris corporalibus, in quodam caeno uiuit et uoragine uoluptatum: si luxuriae moriatur atque incontinentiae, tunc ueram uitam resumit, tunc edere incipit bonorum operum dulce modulamen. |
| 6 | dulcis sonus est castimoniae, dulcis sonus timentium deum. |
| 7 | denique in omnem terram exiuit sonus eorum. |
| 8 | dulcis sonus est fidei, quae adnuntiatur, ut scriptum est, in uniuerso mundo. |
| 9 | hic sonus a nobis exeat ad deum, sicut exiuit etiam a Thessalonicensibus, ut etiam non canentes canamus et bonorum concentu operum dominum praedicemus, cui est honor gloria perpetuitas a saeculis et nunc et semper et in omnia saecula saeculorum. |
| 10 | amen. |