Ambrosius, De interpellatione Iob et David, 4, § 6
| 1 | Interpellat, ut dixi, Dauid dicens ad dominum: sicut ceruus desiderat ad fontes aquarum ita desiderat anima mea ad te, deus. |
| 2 | sitiuit anima mea ad deum uiuum. |
| 3 | quando ueniam et parebo ante faciem dei? aestuat sanctus nec sese capit - maior est enim animi magnificentia quam cuiuslibet corporis magnitudo - et securus menti de terris ad caelestia euolare desiderat, sicut et alibi dicit ipse: quis dabit mihi pinnas sicut columbae: et uolabo et requiescam. |
| 4 | hic enim laquei, quibus etsi non inplicatur iustus, tamen inpeditur: hic dolores et sollicitudines, illic laetitia, ubi gratia: hic postremo corporis uincula, quae Paulus soluere gestiebat, ut omnibus exutus inpedimentis domino liber adsisteret. |
| 5 | hoc ergo sitiebat anima Dauid, ut iam non per fidem, sed faciem ad faciem deum uideret, nec solum peregrinaretur a corpore, sed corpore solueretur; dissolui enim et cum Christo esse multo melius, quia iusto mori est lucrum. |
| 6 | et grande quidem lucrum carere peccato, delictorum inlecebris non moueri. |
| 7 | quis enim mundus ab sorde, quando nec unius diei uita hominis in terra caret delictorum contagione ? uiuendo ergo innocentiae damna contrahimus, morte finem erroris adipiscimur. |
| 8 | lucrum ergo morte adquiritur, uitae autem usu tamquam miseris debitoribus usurarii nominis ad reatum faenus augetur. |
| 9 | et bene sitit anima, quae festinat ad fontem, non aquae istius, sed uitae aeternae, de quo supra dixit: quoniam apud te fons uitae et in lumine tuo uidebimus lumen. |
| 10 | merito ergo Dauid properabat peruenire et apparere ante faciem dei, cuius uultus lumen est, quia omnes quos dominus spectat inluminat. |