Ambrosius, De interpellatione Iob et David, 2, § 5
| 1 | Imitemur ergo hunc uirum, qui silentio suo redarguebat conuiciantes. |
| 2 | ostendebat enim uirtutem animi sui, quem contumeliae non monerent, et conscientiae innocentiam manifestabat, qui obiecta non recognosceret, sed quasi a se aliena rideret. |
| 3 | at uero nos quasi aliquid nobis obiciatur, dum purgare nolumus. |
| 4 | acerbamus: dum ulcisci cupimus, confitemur. |
| 5 | cum dicat scriptura ut auertas dedecoris sermonem et auferas uestimentum tuum; praeterit enim iniuriosus. |
| 6 | taceamus ergo, ut praetereat, ne uestimentum nostrum prouocatus exurat; scriptum est enim: noli incendere carbones peccatoris, ne forte exuraris in igne flammae eius. |
| 7 | propterea ergo sanctus tacet, etsi seruus proteruit; etsi pauper conuiciatur, tacet iustus; etsi peccator opprobria iacit, iustus ridet: etsi infirmus maledicit, iustus benedicit. |
| 8 | tacebat Dauid, cum Gera filius Semei malediceret, Iob ridebat. |