monumenta.ch > Ambrosius > CAPUT IX.
Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER QUARTUS., , VIII. <<<     >>> X.

Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER QUARTUS., CAPUT IX.

1 Haec audiens cessit Ioannes, considerans adversa Dei voluntate frustra sese obniti: quandoquidem domi forisque hostilia streperent agmina, et gemina ex parte civitas oppugnaretur.
2 Fremebant Idumaei quod excluderentur.
3 Machinabantur in templo siti, quomodo iungerentur Idumeis: hos angebat metus, ne Idumaei ante effectum abirent: illis extorquebat pudor propositum regrediendi.
4 Et iam pene obrepserat diffidentia, cum subito nocte oritur procella intolerabilis, tempestas atra, fremunt venti, coelum inhorrescit, vis imbrium multa infunditur, terribiles coruscationes, tonitrua immania, terrarum mugitus, ut solvi mundus aestimaretur.
5 Quis crederet plus nocuisse istud intra urbem positis, quam extra urbem degentibus? cum utique hi tectis muniti forent, illi obiecti ad imbres: sed amplius terruit iniuriae metus, quam ipsa iniuria.
6 Denique illi qui nulla habebant refugia tectorum, clypeis sese tegebant manentes in officio, nec dilabentes: isti circa domos suas quisque dispersi, locum dederunt, ut ab his qui intra templum erant, portae aperirentur.
7 Anceps tamen et diversa populi sententia.
8 Alii Deum summum indignantem Idumaeis, tempestates movisse arbitrabantur, quod adversum participes suos armati venerant: Ananus et profundiora seniorum ingenia, coniectabant Idumaeos iniuria sui amplius excitari in sociorum perniciem.
9 Denique sollicitior caeteris noctibus, Ananus illa nocte non fatigatione corporis, sed animi magis desperatione solutus, cessit rebus adversum se fluctuantibus, et militantibus in excidium suum mundi procellis: nec revisendas putavit custodias, quasi daret auctoritatem dilabendi, quo cuique esset sententia.
10 Quam occasionem nacti qui in templum refugerant, surgentes secuerunt vectes portarum.
11 Cooperatus est illis fragor coeli, ut serarum sonus non audiretur, et tumultus egredientium.
12 Deinde venientes ad murum, portam quae vicina erat Idumaeorum coelibus, reseravere.
13 Ultimus ille dies universo populo fuisset, si non ad templum prius quam urbis signum dirigendum putassent.
14 Sed quia metuentes sibi, qui intra templum clausi tenebantur, ne cognito ingressu Idumaeorum, in ipsos circumfusae plebis impetus fieret, ut vindictam morituri exposceret, rogaverunt, ut ipsi primitus cladi eximerentur: tunc postea liberatis ipsis, et coniunctis viribus, in populum effunderentur.
15 Deflexere ad eos qui legatos miserant oratum auxilia saluti, simul ut insperatae merces irruptionis, auctoribus eius hoc munere potissimum rependerent.
16 Quod ubi processit ex sententia, simul omnes a templo quasi quodam castro effusi, extenta acie quoscumque repererant dormientes alios, perterritos alios, totis caedebant viis.
17 Nihil proderant preces, nihil lacrymae, nil insignia honoris, nullorum meritorum gratia, omnes passim iugulabantur.
18 Denique videntes bestialem in persequentibus immanitatem, quod nulli parceretur, ipsi sese illaquebant miserabiliore (ut mihi videtur) exitu, quam si ab hoste perimerentur: quia voluntaria mors immanitati ascribitur, informis laquei nodus etiam probro datur.
19 Sed quis consilio locus, ubi tantus erat metus suppliciorum, cum metueret unusquisque non mortem, sed cruciatus ante mortem, quibus mors remedio foret? Redundabat undique sanguis, et maxime circa templum: quia ibi congregati erant, qui clausos custodiebant.
20 Reperta itaque illo die caesorum octo millia quingenti viri.
21 Inde conversi ad urbem, sicut gregem quemdam pecorum, ita homines, quoscumque obvios habuere, interimebant.
22 Erat miserabile spectaculum, intra urbem omnibus ante reverendam, bellum geri, perniciem iniustam pauperibus ac debilibus inferri.
23 Sane iuvenes ac validiores in carcerem retrudebantur, quos factioni idoneos arbitrabantur; sed magna virtute plerique omnia supplicia malebant subire, quam ut perditis sociarentur.
24 Nec modus erat ullus, nec pudor: ita furebat rabies immanitatis.
25 Post ubi defuere visi processu temporis, causas sibi simulare coeperunt perimendorum, quo ad iudicia reos ducerent, non ut requireretur iustitia, sed ut crudelitas excitaretur.
Ambrosius HOME



Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER QUARTUS., , VIII. <<<     >>> X.
monumenta.ch > Ambrosius > CAPUT IX.