Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER TERTIUS., CAPUT XXI.
| 1 | Dum haec in Ioppe geruntur, quamvis procul Hierosolymitani degerent, nec sic quidem a consortio cladis feriabantur. |
| 2 | Auditis enim, quae gesta a Romanis fuerant in Iudaea; et maxime, quia Iosephum interfectum compererant, primo, quia de locis ad eos index nullus advenerat, non credebant: deinde ducem tantum non temere in manus hostium incidisse arbitrabantur. |
| 3 | Et revera nullus nuntius tantae cladis superfuerat, et hoc ipsum supremi excidii fama, quia nullus index supererat, astruebat periisse omnia, nihilque resedisse vel ad indicium rerum gestarum. |
| 4 | Manebat opinio quovis maior relatu, quod ipsa incertos dum tenent silentia, credebantur omnia quae timebantur; tantumque aberat, quo verius aliquid nuntiaretur, ut etiam quae gesta non fuerant, adiicerentur. |
| 5 | Nam Iosephum quoque interfectum fama asseverabat, idque dolori maximo fuit universis. |
| 6 | Sed ubi eum apud Romanos degere compertum, tanto odio prosequebantur, ut cuius primo mortem dolebant, eiusdem vitam vel ignaviae vel proditionis indicem detestarentur. |
| 7 | Hinc maior in Romanos commotio, ut se de Iosepho ulciscerentur. |
| 8 | Et quo magis eorum res inclinabatur, eo amplius in bellum accendebantur. |
| 9 | Ubi finis esse debuerat, inde exordium malorum capessebatur. |
| 10 | Nam sapientibus adversi exitus rerum, ad cavendum magis documento sunt, ne rursus eadem accidant quae iam male cesserunt: imprudentibus autem incentivum miseriarum. |
| 11 | Debuerat ergo Hierosolymitanis causa sobrietatis esse sociorum periculum: sed quia noluerunt intelligere ut bene agerent, in exitium vertit (Psal. XXXV, 4). |