Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER TERTIUS., CAPUT VII.
| 1 | Sephoritani quoque et tributa et subsidia militaria, regiones finitimas incursabant, auctoritatem latrocinandi liberam, sibi belli specie vindicantes, quod imperio Romano a Iudaeis inferebatur. |
| 2 | Unde Iosephus acceptae acerbitatis iniuriam ulcisci gestiens, irruere in urbem Sephorim, sociato sibi Plurimorum numero contendit, ut eos aut revocaret in societatem Iudaeae, aut resistentes supremo (si posset) excidio labefactaret. |
| 3 | Sed utriusque conatus effectu excidit: quia nec dissuadere potuit Romanae coniunctionis electionem, nec urbem evertere, quam ipse talibus munimentis firmaverat, ut a Romanis quoque longe praestantioribus expugnari nequiret. |
| 4 | Cecinit itaque classicum, tentata irruptione sine ullo profectu, atque in totam regionem bellum excitavit. |
| 5 | Vastabant omnia, die noctuque exurentes aedificia, diripientes patrimonia, perimentes quoscumque bello habiles comprehendissent, infirmos servituti subiicientes. |
| 6 | Repleta erat Galilaea omnis incendio, sanguine, latrocinio, nullius immunis miseriae, et deformi rerum omnium specie, cum si quid igni aut neci superfuisset, captivitati reservaretur. |
| 7 | Cuius mali illa quae paulo ante acerbiora aestimata sunt, praeferebantur. |