Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER SECUNDUS., CAPUT XVIII.
| 1 | Expositionem exigit Simonis acerba passio, visu et auditu miseranda, sed novitate rei memorabilis. |
| 2 | Is erat in populo Iudaeorum, Saule haud ignobili genitus patre, animi audacia praeditus, et corporis fortitudine. |
| 3 | Quarum utramque in exitium tribulium suorum exercuit, qui plurimos ex populo adventitio Iudaeorum crebro incursu peremit: ac si forte conspirati adessent, solus sustentaret aciem, et conglobatus solitus avertere, totius erat nodus ac mora belli: et plerumque desperatis rebus conversio. |
| 4 | Exhibuerant iam civibus adversum suos Scythopolitani incolatus militiam: sed non diutius cognato debita sanguini defuit vindicta. |
| 5 | Namque ubi fracta fides, et Scythopolitae circumventi, qui ex composito se ad nemus contulerant, instare bello atque ingruere coeperunt. |
| 6 | Etiam filios ac parentes Simonis deleta multitudine caeterorum, eminus licet missilibus ac telis petebant. |
| 7 | Videns Simon innumerabilem multitudinem facili negotio superiorem, ut diutius tolerari nequiret, gladium extraxit, atque in hostem conversus clamabat dicens: Digna Scythopolitae factis recipio meis, qui cognatorum necem, quam vobis impenderem benevolentia testificatus sum, et fratrum sanguinem vobis obsidem dedi gratiae, quibus iustius perfidia tribueretur. |
| 8 | Nunc dum alienigenis fidem defero, in domesticos amisi: prodidi etiam liberos, parentesque, quos a vobis tamen necari oportebat, si mercedem sceleris aestimaretis. |
| 9 | Moriar igitur, si iratus omnibus, nulli amicus, qui circumvenerim meos et propriis manibus ultionem de me prius expetam: peremi socios religionis, et fidei consortes: recognosco sceleris mei debita. |
| 10 | Solvam tanto dignum sacrilegio parricidium, ut ea sit et pro flagitio poena, et ad virtutem gloria: ne quis se iactet alius meo vulnere, in me ipsum postea convertetur dextra mea: ut videatur furoris esse quod morior, non imbecillitatis: ne quis insultet cadenti, sit vindex parricidii clementia, parricidium sacrilegii. |
| 11 | Haec locutus, convertit obtutum in liberos parentesque; et indignantibus oculis, cum iam misericordia mixta irae succederet, abreptum e medio patrem gladio transverberat: post eum mater attrahitur, ne esset qui pro nepotibus interveniret. |
| 12 | Offert se per ordinem volens uxor, ne tanto deiecta coniuge superviveret. |
| 13 | Occurrunt filii, ne degeneres tanto patre in ipsa morte iudicarentur. |
| 14 | Festinabat ipse ictu celeri hostem praevenire. |
| 15 | Omni itaque perempta familia, stetit in medio funerum suorum. |
| 16 | Et tanquam triumphans domesticis passionibus, quod neminem suorum alieno gladio vidit perire, elevavit dexteram, ut omnes viderent, ac formidabilem cunctis subiiciens sibi mortem, proprio victor sese transfixit mucrone. |
| 17 | Memorabilis iuvenis ob egregiam fortitudinem corporis, et animi magnitudinem: sed quia fidem alienigenis potius quam suis detulit, tali dignus exitu fuit. |