Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER PRIMUS., CAPUT VI.
| 1 | Is, ut accepimus, cum vidisset Antigonum praetereuntem, ut fratrem reviseret, dicit ad eos qui numero discipulorum eius annectebantur: Papae! nunc mihi bonum est mori, quando mihi mortua veritas est: vivit Antigonus, quem necesse est hodie interfici, locus autem eius neci decretus Stratonis turris, qui sexcentis hinc stadiis abest: hora iam diei quarta est. |
| 2 | Tempore itaque excluditur praedestinatae mortis fides. |
| 3 | Haec ubi dixit, intentius ipse secum conferre coepit, quomodo eum fefellisset opinio. |
| 4 | Nec multo post indicium defertur interfectum esse Antigonum in hypogeo ad Stratonis turrim, qui locus simili vocabulo aeque ut ille qui erat in maritimis Caesareae, nuncupari solebat. |
| 5 | Quo facinore patrato, Aristobulus secum ipse reputans, quid sceleris admiserit, in morbum ipse incidit. |
| 6 | Erat in oculis parricidium, perturbatio in animo, nec alibi ullum intervallum dissimulationi dabat. |
| 7 | Defigebatur in imis visceribus dolor: invidia in miserationem versa est, quo innocentem peremisset contra ius germanitatis: tanti sceleris immanitas mentem exulcerabat: non somnus oculis, non quies animo dabatur. |
| 8 | Serpebat caeco vulnus dolore, coquebantur aegra praecordia, ac durae sollicitudines sauciabant invalidos artus, et crebro gemitu pulsabant alta nimis suspiria. |