Ambrosius, De apologia David, § 46
| 1 | 1 Ideoque addidit: quoniam iniquitatem meam ego agnosco et delictum meum contra me est semper. |
| 2 | non mediocre est, ut agnoscat unusquisque peccatum suum. |
| 3 | ideoque et supra ait: lapsus quis intelleget? id est quis est tantus ut intellegat? quomodo illud: quis habitabit in tabernaculo tuo aut quis ascendet in montem domini? non utique nullus, sed rarus; qui enim potest agnoscere potest declinare, potest quid sequatur eligere. |
| 4 | plerique in suis lapsibus gloriantur et putant ea laudi esse quae crimini sunt, si alienum coinquinauit torum et pudicae feminae expugnauit affectum, si uiduae propositum aliqua fraude mutauit: alius nece hominis, latrocinii insidiis et rapto uiuere putat esse uirtutis: nonnulli circumuenire ac fallere arbitrantur esse sapientiae. |
| 5 | ex his nullus potest dicere: quoniam iniquitatem meam ego agnosco, sed ille qui potest dolere quod fecerit, condemnare quod deliquerit, quem sua uitia conpungunt. |
| 6 | unde et propheta. |
| 7 | ait: quae dicitis in cordibus uestris et in cubilibus uestris conpuagimini. |
| 8 | plerique equorum cum ceciderint, se iactare consuerunt et quos casus non laeserit iactando se debilitantur et franguntur. |
| 9 | alii, qualis Graecorum equorum fertur natura, cum uel in certamine curuli elisi fuerint uel fortuito ceciderint, nequaquam se mouere consuerunt et quandam tenent quietis et patientiae disciplinam. |
| 10 | his si casus non nocuit, quies prodest ; certe non acerbatur offensio. |
| 11 | nonne mutis animalibus deteriores aestimandi qui se in flagitiis suis iactant et putant insigne esse uirtutis ubi lapsus est criminis ? ideo quasi muto dicitur iumento: peccasti, quiesce. |