Ambrosius, De apologia David, § 20
| 1 | Nec parabola uidetur a mysterio discrepare. |
| 2 | quis enim diues nisi dominus noster Iesus, qui de se ait, ut hodie lectum est, quod homo quidam cum diues esset, abiit in regionem longinquam acciper. |
| 3 | e regnum et reuerti. |
| 4 | et uere diues erat maiestatis suae opibus et diuinitatis propriae plenitudine, cui angeli et archangeli, uirtutes et potestates et principatus, throni et dominationes, Cherubin et Seraphin indefesso obsequio sentiebant. |
| 5 | sed tamen cum diues esset, reliquit XCVIIII in montibus oues et unam ouem, quae lassa remanserat, requisiuit. |
| 6 | hanc princeps istius mundi contemplatione illius diuitis egenus et pauper quasi filiam alimentis propriis nutriebat. |
| 7 | merito itaque defecerat cui substantia erat cibus saeculi. |
| 8 | errauerat haec ouis in Adam insidiis sollicitata serpentis. |