Ambrosius, De apologia David, § 15
| 1 | Distinximus allegationes ualidas, ut arbitramur, et in figura fuisse textum huius historiae conprobauimus: nunc superiora repetamus et tamquam exutum spiritalibus indumentis introspiciamus errorem. |
| 2 | peccauit Dauid, quod solent reges, sed paenitentiam gessit, fleuit, ingemuit, quod non solent reges, confessus est culpam, obsecrauit indulgentiam, humi stratus deplorauit aerumnam, ieiunauit, orauit, confessionis suae testimonium in perpetua saecula uulgato dolore transmisit. |
| 3 | quod erubescunt facere priuati rex non erubuit confiteri. |
| 4 | qui tenentur legibus audent suum negare peccatum, dedignantur rogare indulgentiam, quam petebat qui nullis legibus tenebatur humanis. |
| 5 | quod peccauit condicionis est, quod subplicauit correctionis. |
| 6 | lapsus communis, sed specialis confessio. |
| 7 | culpam itaque incidisse naturae est, diluisse uirtutis. |
| 8 | quis gloriatur inquit castum se habere cor? nec unius diei infans mundus esse scripturae testimonio declaratur. |