Ambrosius, De Tobia, § 46
| 1 | I Non nouum nec perfunctorium hoc malum est, quod ueteris atque diuinae praescripto legis inhibetur. |
| 2 | populus, qui despoliauerat Aegyptum, qui pede transierat mare, monetur a faenoris pecunia cauere naufragia. |
| 3 | et cum de aliis peccatis semel aut multum iterata admonitione praescripserit, de faenore saepius intimauit. |
| 4 | habes in Exodo: quodsi pecuniam faeneraueris pupillo, orpliano, pauperi, aput te non suffocabis eum, non inpones illi usuram. |
| 5 | ostendit quid sit suffocare, id est usuram inponere; strangulat enim et quod peius est animam laqueus creditoris. |
| 6 | quo sermone et praedonis uiolentiam et deformis nodum mortis expressit: quodsi pignus acceperis uestimentum propinqui tui, ante solis occasum restitues illud; est enim hoc coopertorium eius tantum, hoc uestimentum turpitudinis eius. |
| 7 | in quo dormiet? quod si itaque proclamauerit ad me, exaudiam eum. |
| 8 | audistis, faeneratores, quid lex dicat, de qua dixit dominus: non ueni legem soluere, sed inplere? quam dominus non soluit uos soluitis? 'usuram* inquit 'petere suffocare est). |
| 9 | hoc quoque foris sero est dictum a quibusdam eorum prudentibus: quid est faenerare? hominem inquit occidere. |
| 10 | sed utique non Cato prior quam Moyses, qui legem accepit. |
| 11 | multo ille posterior. |