Ambrosius, De Tobia, § 10
| 1 | at ubi usurarum mentio facta fuerit aut pignoris, tunc deiecto supercilio faenerator adrisit et quem ante sibi cognitum denegabat eundem tamquam paternam amicitiam recordatus. |
| 2 | osculo suscipit, hereditariae pignus caritatis appellat, Here prohibet. |
| 3 | quaeremus, inquit, domi si quid nobis pecuniae est, frangam propter te argentum paternum, quod fabrefacti est. |
| 4 | plurimum damni erit. |
| 5 | quae usurae conpensabunt pretia emblematorum? sed pro amico dispendium non reformidabo. |
| 6 | cum reddideris, reficiam. |
| 7 | itaque antequam det, recipere festinat et qui in summa subuenire se dicit usuras exigit. |
| 8 | 'calendis' inquit 'usuras dabis, faenus interim, si non habueris unde restituas, non requiro'. |
| 9 | ita ut semel det, frequenter exagitat et semper sibi debere efficit. |
| 10 | hac arte tractat uirum. |
| 11 | itaque prius eum chirographis ligat et adstringit uocis suae nexibus. |
| 12 | numeratur pecunia, addicitur libertas, absoluitur miser minore debito, maiore alligatur. |