Ambrosius, De Tobia, § 9
| 1 | Multi dispendii metu non faenerant, dum fraudem uerentur, et hoc est quod petentibus consueuerunt referre. |
| 2 | horum unicuique dicitur: perde pecuniam propter fratrem et amicum et non abscondas illam sub lapide in perditionem. |
| 3 | pone thensaurum tuum in praeceptis altissimi, et proderit tibi magis quam aurum. |
| 4 | sed obsurduerunt aures hominum ad tam salutaria praecepta et maxime diuites aere illo pecuniae suae aures clausas habent. |
| 5 | dum pecuniam numerant, responsa non audiunt. |
| 6 | simul ut aliqui necessitate constrictus aut pro suorum redemptione sollicitus, quos captiuos barbarus uendat, rogare coeperit, statim diues uultum auertit, naturam non recognoscit, humilitatem supplicis non miseratur, necessitatem non subleuat, fragilitatem communem non considerat, stat inflexibilis, resupinus, non precibus inclinatur, non lacrimis mouetur, non heiulatibus frangitur, iurans quod non habeat, immo et ipse faeneratorem requirat, ut necessitatibus subueniat suis. |
| 7 | quid addis duritiae et auaritiae tuae sacramentum? non absolueris periurio, sed ligans. |