Ambrosius, De Spiritu Sancto, 2, CAPUT PRIMUM.
| 17 | Supra habes quia Benedixit ei Dominus, et coepit Spiritus Domini comitari cum eo [Iudic. XIII, 24, 25]. Infra ait: Et direxit super eum Spiritus Domini [Iudic. XIV, 6]. Item ait: Si tonsus fuero, discedet a me virtus mea [Iudic. XVI, 17]. Posteaquam tonsus est, vide Scriptura quid dicat: Dominus, inquit, discessit ab eo [Ibid., 20]. |
| 18 | Vides ergo quia ille qui comitabatur, ipse discessit. Idem est ergo Dominus, qui Spiritus Domini, hoc est, ipsum Spiritum Dei, Dominum nuncupavit, sicut et Apostolus ait: Dominus autem Spiritus est: ubi autem Spiritus Domini, ibi libertas [II Cor. III, 17]. Habes ergo Dominum dictum etiam Spiritum sanctum; non enim unus, sed unum sunt Spiritus sanctus et Filius. |
| 19 | Hoc quoque loco virtutem dixit, et Spiritum significavit. Sicut enim Pater virtus, ita et Filius virtus, et Spiritus sanctus est virtus [I Ioan. V, 7]. De Filio legisti, Christum Dei virtutem esse, et Dei sapientiam [I Cor. I, 24]. Legimus etiam quia virtus est Pater, sicut scriptum est: Videbitis Filium hominis sedentem ad dexteram virtutis Dei [Matth. XXVI, 64]. Hic utique virtutem Patrem dixit, cuius ad dexteram Filius sedet, sicut habes: Dixit Dominus Domino meo: Sede ad dexteram meam [Psal. CIX, 1]. Virtutem etiam Spiritum sanctum ipse Dominus nuncupavit dicens: Accipietis virtutem, adveniente in vos Spiritu sancto [Act. I, 8]. |