Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 2, 27

monumenta.ch > Ambrosius > 27
Ambrosius, De Officiis, 2, XXVI. <<< >>> XXVIII.

Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 2, CAPUT XXVII.

133	Ad summam novimus quod pecuniae contemptus iustitiae forma sit; et ideo avaritiam declinare debemus, et omni studio intendere, ne quid faciamus umquam adversus iustitiam, sed in omnibus gestis et operibus custodiamus eam.
134	Si volumus commendare nos Deo, charitatem habeamus, unanimes simus, humilitatem sequamur, alterutrum existimantes superiorem sibi. Haec est enim humilitas, si nihil sibi quis arroget, et inferiorem se esse existimet. Episcopus ut membris suis utatur clericis, et maxime ministris qui sunt vere filii; quem cuique viderit aptum muneri, ei deputet.
135	[Eodem pietatis sensu hic affectum se ostendit Ambrosius noster, quo Ecclesia filiorum suorum mater amantissima moveri sese contestatur, dum generalibus in conciliis a suo corpore quempiam cogitur abscindere. Ephesina synodus act. 1, in sententia contra Nestorium lata loquitur in hunc modum: Coacti per sacros canones, et epistolam sanctissimi Patris nostri et comministri Coelestini Romanae Ecclesiae episcopi, lacrymis subinde perfusi ad lugubrem hanc contra eum sententiam necessario venimus. Conc. quoque Chalcedonense act. etiam I, et Constant. 7, adversus Eutychen ita lamentantur: Unde lacrymantes et gementes perfectam eius perditionem, decrevimus, etc. Vide similiter in conc. Chalced., act. 3, Patrum adversus Dioscorum subscriptiones, imprimis vero Maximi, Cyri, Constantini, Patricii atque Epiphanii.] Cum dolore amputatur etiam quae putruit pars corporis, et diu tractatur, si potest sanari medicamentis: si non potest, tunc a medico bono absciditur. Sic episcopi affectus boni est, ut optet sanare infirmos, serpentia auferre ulcera, adurere aliqua, non abscidere: postremo quod sanari non potest, cum dolore abscidere. Unde pulcherrimum illud praeceptum magis eminet, ut cogitemus non quae nostra sunt, sed quae aliorum [Phil. 2, 4]. Hoc enim modo nihil erit, quod vel irati nostro indulgeamus affectui, vel faventes nostrae plus iusto tribuamus aliquid voluntati.