Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 2, 26

monumenta.ch > Ambrosius > 26
Ambrosius, De Officiis, 2, XXV. <<< >>> XXVII.

Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 2, CAPUT XXVI.

129	Caeterum ita incubuerunt [Ibid., lin. 43: Sed corrupti mores depravatique sunt admiratione divitiarum, etc.] mores hominum admiratione divitiarum, ut nemo nisi dives honore dignus putetur. Neque hic recens usus: sed iamdudum, quod peius est, inolevit hoc vitium humanis mentibus. Siquidem cum Hiericho magna civitas tubarum sacerdotalium sono corruisset, et Iesus Nave potiretur victoria, cognovit infirmatam esse virtutem populi per avaritiam, atque auri cupiditatem. Nam cum de spoliis urbis incensae sustulisset Achar vestem auream, et ducenta argenti didrachmata, et [Ita Era. cum sequent. edit. ac potioribus mss. Amerb. vero, lineam; et mss. non pauci, regulam, aliqui, laminam auream. Et infra ubi nos cum melioris aevi cod. lex delata est, alii partim cum ant. edit. lex Dei data est, partim cum Rom. lex Dei lata est.] linguam auream, oblatus Domino negare non potuit, sed prodidit furtum [Iosue 7, 19 et seq.].
130	Vetus igitur et antiqua avaritia est, quae cum ipsius divinae legis coepit oraculis, immo propter ipsam reprimendam lex delata est. Propter avaritiam Balach putavit Balaam praemiis posse tentari, ut malediceret populum patrum: et vicisset avaritia, nisi Dominus a maledicto [Omnes edit., eum abstinere vetuisset, contrario et inepto sensu, cui tamen etiam omnes mss. patrocinantur, excepto Fulliac. quem hoc loco caeteris ducimus praeponendum.] eum abstinere iussisset [Num. 22, 7 et seq.]. Propter avaritiam praecipitatus Achar, in exitium deduxerat totam plebem parentum. Itaque Iesus Nave, qui potuit [Erasm. et seq. edit., solem sistere.] solem statuere, ne procederet [Iosue 10, 12, 13], avaritiam hominum non potuit sistere, ne serperet. Ad vocem eius sol stetit, avaritia non stetit. Sole itaque stante, confecit Iesus triumphum: avaritia autem procedente, pene amisit victoriam.
131	Quid fortissimum omnium Samson, nonne Dalilae mulieris avaritia decepit? Itaque ille qui rugientem leonem manibus discerpsit suis, qui vinctus et alienigenis traditus, sine ullo adiutore solus dissolutis vinculis, mille ex his peremit viros: qui funes intextis nervis velut mollia sparti fila disrupit; is super genua mulieris inflexa cervice truncatus, invicti crinis ornatum, praerogativam suae virtutis amisit. Influxit pecunia in gremium mulieris, et a viro discessit gratia [Iudic. 16, 5 et seq.].
132	Feralis igitur avaritia, illecebrosa pecunia, quae habentes contaminat, non habentes non iuvat [Cic. lib. II Offic., p. 384, lin. 45: Illum fortasse adiuvat, qui habet, etc.]. Esto tamen ut aliquando adiuvet pecunia, inferiorem tamen et ipsam desiderantem. Quid ad eum qui non desiderat, qui non requirit, qui auxilio eius non indiget, studio non flectitur? Quid ad alios, si sit ille copiosior qui habet? Numquid idcirco honestior; quia habet quo honestas plerumque amittitur, quia habet quod custodiat magis quam quod possideat? Illud enim possidemus quo utimur: quod autem ultra usum est, non utique habet possessionis fructum, sed custodiae periculum.