Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 2, 24

monumenta.ch > Ambrosius > 24
Ambrosius, De Officiis, 2, XXIII. <<< >>> XXV.

Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 2, CAPUT XXIV.

119	Ergo [Sic Amerb. cum mss. prop. omnibus: Era, autem ac sequentes edit., bonis artibus.] bonis actibus et sincero proposito nitendum ad honorem arbitror, et maxime ecclesiasticum; ut neque resupina arrogantia, vel remissa negligentia sit: neque turpis affectatio, et indecora ambitio. Ad omnia abundat animi directa simplicitas, satisque se ipsa commendat.
120	In ipso vero munere [Cic. lib. I Offic., pag. 363, lin. 5: In iuris aequabilitate exercenda etiam est facilitas . . . . et tamen ita probanda est mansuetudo, etc.] neque severitatem esse duram convenit, nec nimiam remissionem; ne aut potestatem exercere, aut susceptum officium nequaquam implere videamur.
121	Enitendum quoque ut beneficiis atque officiis [Lib. II, pag. 376, lin. 12: Proprium hoc statuo esse virtutis, conciliare sibi animos, etc. Item p. 384, lin. 12: Licet tamen opera prodesse multis, etc.] obligemus plurimos, et collatam reservemus gratiam; ne iure beneficii fiant immemores, qui se graviter laesos dolent. Saepe enim usu venit ut quos gratia foveris, vel aliquo superiore cumulaveris gradu, avertas, si indigne aliquem eis praeponendum iudices. Sed et sacerdotem beneficiis suis vel iudiciis favere convenit, ut aequitatem custodiat, et presbytero vel ministro deferre, ut parenti.
122	Neque hos quia semel probati sunt, arrogantes esse oportet; sed magis tamquam memores gratiae, humilitatem tenere: neque offendi sacerdotem, si aut presbyter, aut minister, aut quisquam de clero, aut misericordia, aut ieiunio, aut integritate, aut doctrina et lectione existimationem accumulet suam: [Mss. aliquot, Grata enim Ecclesia laus, etc.] Gratia enim Ecclesiae laus doctoris est. Bonum, opus alicuius praedicari, ita tamen si nullo studio fiat iactantiae. Laudent enim unumquemque proximorum labia, et non os suum: et commendent opera, non studia sua.
123	[Clericos episcopo suo perinde ac Deo ipsi morem gerere oportere beatus Ignatius multis epistolarum locis praecipit, maxime vero epist. ad Ephes., epist. ad Magnes. et epist. ad Trallian. Cyprianus vero epist. 55 et 65 docet non aliunde exoriri solere haereses atque schismata, nisi ex eo quod praesulibus suis obedire cleri detrectent ac refugiant. Cuius quidem rei exemplum luctuosum in Ario proponit Theodoretus Hist. Eccl. lib. I, cap. 2, et in aliis alii.] Caeterum si quis non obediat episcopo, extollere atque exaltare sese desideret, obumbrare merita episcopi simulata affectatione doctrinae aut humilitatis, aut misericordiae, is a vero devius superbit; quoniam veritatis ea est regula, [Codex Thuan., ut nihil fuci commendandi tui, etc. non male, si verbum aliquod subintelligas, quod forte a scriptore fuerit praetermissum.] ut nihil facias commendandi tui causa, quo minor alius fiat: neque si quid boni habeas, id ad deformationem alterius et vituperationem exerceas.
124	Ne [Cic. lib. II Offic., pag. 381, lin. 21: Atque etiam hoc praeceptum officii diligenter tenendum est, neque unquam innocentem iudicio capitis accersus . . . . Nec tamen ut hoc fugiendum est, ita habendum est religioni contrarium, etc.] defendas improbum, et sancta indigno committenda arbitreris: neque iterum urgeas et impugnes, cuius crimen non deprehenderis. Nam cum in omnibus [Ibid., pag. 384, lin. 48: Extremum autem praeceptum . . . . ne quid contendas, etc.] iniustitia cito offendat, tum maxime in Ecclesia, ubi aequitatem esse oportet, ubi aequalitatem haberi decet; ut nihil sibi potentior plus vindicet, nihil plus usurpet ditior. Sive enim pauper, sive dives, in Christo unum sunt. Nihil sanctior plus sibi arroget; ipsum enim par est esse humiliorem.
125	Sed nec personam alterius accipiamus in iudicio: gratia absit, [Omnes edit. ac mss. aliquot, causam merita decernant; mss. nonnulli, discernant: Thuan. vero et antiquissimi quique, causae merita decernant; id est, confligant, ac decertent.] causae merita decernant. Nihil sic opinionem, immo fidem gravat, quam si in iudicando potentiori dones causam inferioris: vel pauperem innocentem arguas, divitem excuses reum culpae. Pronum quidem est genus hominum favere honoratioribus, ne laesos sese putent, ne victi doleant. Sed primum si offensam vereris, [His verbis non obscure innuere videtur Ambrosius, episcopis licitum fuisse causarum ac litium saecularium recusare arbitrium; cum tamen alii hoc munus ab Apostolo I Cor. VI, 1 et seq., ipsis impositum fuisse contendant. Verumtamen observat Augustinus lib. de Opere Monach. cap. 15, a Paulo ipso impetrari non potuisse, ut huiusmodi munia exerceret. Quin immo ipsemet Christus Dominus delatam ad se de patrimonio quod fratrum duorum alter cum altero dividere nolebat, querelam non admisit. Quid igitur mirum, si sanctissimos quosque antistites hanc litium decidendarum necessitatem, sibi populorum improbitate obtrusam, tam frequenter, tamque graviter questos reperiamus.] non recipias iudicium: si sacerdos es, aut si quisquam alius, non lacessas. Licet tibi silere in negotio duntaxat pecuniario; quamquam sit constantiae adesse aequitati. In causa autem Dei, ubi communionis periculum est, etiam dissimulare peccatum est non leve.