Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 1, 33

monumenta.ch > Ambrosius > 33
Ambrosius, De Officiis, 1, XXXII. <<< >>> XXXIV.

Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 1, CAPUT XXXIII.

170	Augetur benevolentia coetu [Ibid., pag. 358, lin. 24: Magnum est enim eadem habere, etc. Videtur autem per voces percipiendae gratiae necessitudine potissimum ea signari necessitudo, quae inter ordinantem atque ordinatum, baptizantem et baptizatum, nec non inter catechizantem et catechizatum contrahitur, quo etiam referri potest quae inter susceptores atque susceptos nascitur sacra cognatio. Quarum autem appellationum Ecclesiae societas origo est, primam dicit reverentiam filiorum, qua videlicet non solum Christiani laici, sed et clerici quoque episcopos patris nomine salutabant, ut infra, cap. 41, beatum Sixtum ter compellat eo nomine sanctus Laurentius. Secundum vero statuit auctoritatem et pietatem patrum, qua nempe ibidem Sixtus vicissim appellat Laurentium, et Ambrosius cum passim hoc in opere clericos suos, tum alibi pluribus locis sacras virgines atque viduas filias nominat, quod quidem non minus pietatis esse quam auctoritatis ipsemet satis indicavit cap. 7, ubi ait: Neque enim minus vos diligo, quos in Evangelio genui, quam si in coniugio suscepissem, etc. Tertio demum loco germanitatem fratrum collocat, quo vocabulo primos Christianos nominari consuevisse ex bene multis intelligitur Actuum apostolorum, canonicarumque epistolarum locis.] Ecclesiae, fidei consortio, initiandi societate, percipiendae gratiae necessitudine, mysteriorum communione. Haec enim etiam appellationes necessitudinum, reverentiam filiorum, auctoritatem et pietatem patrum, germanitatem fratrum sibi vindicant. Multum igitur ad cumulandam spectat benevolentiam necessitudo gratiae.
171	Adiuvant etiam parium [Cic. Offic. lib. I, p. 358, lin. 25: Sed omnium societatum nulla praestantior est, etc. Item lin. 30: Nihil autem est amabilius, etc.] studia virtutum. Siquidem benevolentia etiam morum facit similitudinem. Denique Ionathas filius regis imitabatur sancti David mansuetudinem, propter quod diligebat eum [I. Reg. 19, 2 et seq.]. Unde et illud: Cum sancto sanctus eris [Psal. 17, 26], non solum ad conversationem, sed etiam ad benevolentiam derivandum videtur. Nam utique et filii Noe simul habitabant, et non erat in his morum concordia [Gen. 9, 22 et seq.]. Habitabant etiam in domo patria Esau et Iacob, sed discrepabant [Gen. 25, 27]. Non enim erat benevolentia inter eos, quae sibi praeferret alterum: sed magis contentio, quae praeriperet benedictionem [Gen. 27, 14 et seq.]. Nam cum alter praedurus, alter mansuetus esset, inter dispares mores, et studia compugnantia, benevolentia esse non poterat. Adde quia sanctus Iacob paternae degenerem domus virtuti praeferre non poterat.
172	Nihil autem tam [Ibid., lin. 28: Et quamquam omnis virtus nos ad se allicit, facitque ut eos diligamus, etc.] consociabile, quam cum aequitate iustitia: quae velut compar et socia benevolentiae, facit ut eos quos pares nobis credimus, diligamus. Habet autem in se benevolentia, etiam fortitudinem; nam cum amicitia ex benevolentiae fonte procedat, non dubitat pro amico gravia vitae sustinere pericula: Et si mala mihi, inquit, evenerint per illum, sustineo [Eccli. 22, 31].