Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 1, 32

monumenta.ch > Ambrosius > 32
Ambrosius, De Officiis, 1, XXXI. <<< >>> XXXIII.

Ambrosius, De Officiis Ministrorum, 1, CAPUT XXXII.

165	Pulchrum est ergo ut divinarum Scripturarum humescamus alloquio, et quasi ros sic in nos Dei verba descendant. Cum igitur sederis ad illam mensam potentis, intellige quis sit iste potens: et in paradiso delectationis positus, atque in convivio sapientiae locatus, considera quae apponuntur tibi. Scripura divina convivium sapientiae est: singuli libri singula sunt fercula. Intellige prius quae habeant ferculorum dapes, et tunc mitte manum; ut ea quae legis vel quae accipis a Domino Deo tuo, operibus exsequaris, et collatam in te gratiam officiis repraesentes: ut Petrus et Paulus, qui evangelizando vicem quamdam largitori muneris reddiderunt, ut possent singuli dicere: Gratia autem Dei sum quod sum, et gratia eius egena in me non fuit: sed abundantius illis omnibus laboravi [I Cor. 15, 10].
166	Alius ergo fructum accepti beneficii, ut aurum auro, argentum argento rependit: alius laborem, alius, haud scio an etiam locupletius, [Cic. Offic. lib. II, p. 384, lin. 26: Nimirum enim inops ille, si bonus est vir, etiamsi referre gratiam non potest, habere certe potest, commode autem, etc.] solum restituit affectum. Quid enim si reddendi nulla facultas suppetit? In beneficio referendo plus animus quam census operatur: magisque praeponderat benevolentia, quam possibilitas referendi muneris. Gratia enim in eo ipso quod habetur, refertur. Magna igitur benevolentia, quae etiam si nihil conferat, plus exhibet: et cum in patrimonio nihil habeat, largitur pluribus; idque facit sine ullo sui dispendio, et lucro omnium. Et ideo praestat benevolentia supra ipsam liberalitatem. Ditior haec moribus, quam illa muneribus; plures enim sunt qui indigent beneficio, quam qui abundant.
167	Est autem benevolentia etiam coniuncta liberalitati, a qua ipsa liberalitas proficiscitur, cum largitatis affectum sequitur largiendi usus: et separata atque discreta. Ubi enim deest liberalitas, benevolentia manet, communis quaedam parens omnium, quae amicitiam connectit et copulat: [Cic. Offic. lib. I, p. 358, lin. 46: Consilia, sermones, cohortationes, etc.] in consiliis fidelis, in prosperis laeta, in tristibus moesta; ut unusquisque benevolentis se magis quam sapientis credat consilio: ut David cum esset prudentior, Ionathae tamen iunioris consiliis acquiescebat. [Translata est haec sententia ex Cic. lib. de Amicitia, p. 425, lin. 18, ubi habetur: Solem enim e mundo tollere videtur, qui amicitiam e vita tollunt.] Tolle ex usu hominum benevolentiam, tamquam solem e mundo tuleris, ita erit; quia sine ea usus hominum esse non potest [Cic. lib. I Offic. p. 358, lin. 5: Ex quo sunt illa communia: non prohibere aquam profluentem: pati ab igne, etc.] ut peregrinanti monstrare viam, revocare errantem, [Post voces, deferre hospitium, edit. Rom. continuo subiungit, aquam de aqua profluenti dare, lumen de lumine accendere. Verum non satis attenderunt qui ei praefuerunt, viri doctissimi, verba ista, Non igitur, etc., quamdam esse parenthesin quae per causam verborum, deferre hospitium, introducta est.] deferre hospitium, [non igitur mediocris virtus, de qua sibi plaudebat Iob dicens (Iob. 31, 32]: Foris autem non habitabat hospes, ianua mea omni venienti patebat) aquam de aqua profluenti dare, lumen de lumine accendere. Benevolentia itaque in his est omnibus, tamquam fons aquae reficiens sitient em, et tamquam lumen quod etiam in aliis luceat, nec illis desit, qui de suo lumine aliis lumen accenderint.
168	Est etiam illa benevolentiae liberalitas, ut si quod habes debitoris chirographum, scindens restituas, nihil a debitore consecutus debiti. Quod exemplo sui facere nos debere Iob sanctus admonet (Ibid., 35 et seq.). Nam qui habet, non mutuatur: qui non habet, non liberat syngrapham. Quid igitur etiam si ipse non exigas, avaris haeredibus reservas, quam potes cum benevolentiae laude sine damno pecuniae repraesentare?
169	Atque ut plenius discutiamus; [Cic. Offic. lin. I, pag. 357, liv. 37: Optime autem societas hominum, etc. Item, pag. 358, lin. 16: Arctior vero colligatio societatis propinquorum . . . . . . prima societas in ipso est coniugio, etc. Nec non lin. 40: Sed si contentio quaedam, etc.] benevolentia a domesticis primum profecta personis, id est, a filiis, parentibus, fratribus, per coniunctionum gradus in civitatum pervenit ambitum, et de paradiso egressa mundum replevit. Denique cum in viro et femina benevolentem Deus posuisset affectum, dixit: Erunt ambo in una carne [Gen. 2, 24], et in uno spiritu. Unde se Eva serpenti credidit; quoniam quae benevolentiam acceperat, esse malevolentiam non opinabatur.