Ambrosius, De Fide ad Gratianum Augustum, 3, CAPUT XIV.
| 108 | De substantia autem, Imperator auguste, quid loquar unius Filium cum Patre esse substantiae; cum imaginem Paternae substantiae Filium legerimus [Sap. VII, 26]; ut in nullo secundum divinitatem a Patre intelligas discrepare? |
| 109 | Iuxta hanc imaginem dixit: Omnia quae Pater habet, mea sunt [Ioan. XVI, 15]. Ergo nec substantiam in Deo possumus denegare; neque enim insubstantivus est, qui aliis dedit habere substantiam: licet alia sit substantia Dei, alia creaturae. Nec posset insubstantivus Filius Dei esse, per quem cuncta subsistunt. |
| 110 | Et ideo ait: Non est occultatum os meum quod fecisti in abscondito, et substantia mea in inferioribus terrae [Psal. CXXXVIII, 15]. Virtuti enim et divinitati ea, quae ante constitutionem mundi, vel imperspicabili maiestate sunt gesta, abscondita esse non poterant. Legimus ergo substantiam. |
| 111 | Sed dices de incarnatione dictam esse substantiam. Interim nomen substantiae lectum probavi, et lectum non pro patrimoniis, ut dicitis. Iam, si placet, accipiamus secundum mysterium in inferioribus Christi fuisse substantiam. Etenim ut defunctorum animas in sui corporis anima liberaret, vincula mortis solveret, peccata donaret, operatus est in inferno. |
| 112 | Et tamen quid obstat quominus illam divinam intelligas esse substantiam, cum Deus ita ubique sit, ut ei dictum sit: Si ascendero in coelum, tu illic es: si descendero ad infernum, ades [Ibid., 8]. |
| 113 | Denique ad substantiam divinam derivandum esse intellectum sequentibus declaravit dicens: Inoperatum meum viderunt oculi tui [Ibid., 16]; eo quod non operis factura sit Filius, sed Verbum genitum potestatis aeternae: ἀκατέργαστον enim dixit, hoc est, inoperatum atque increatum Verbum sine alicuius creaturae testimonio ex Patre natum: et tamen abundamus aliis substantiae testimoniis. Sit ista hoc loco substantia corporalis, dummodo non opus Dei Filium, sed inoperatam eius divinitatem et ipse fatearis. |
| 114 | Scio autem aliquos dicere inoperatum esse etiam incarnationis mysterium, quod non sit virilis copulae usus operatus; quia partus est Virginis. Si ergo plerique hoc loco nec Mariae partus opus esse dixerunt, tu, Ariane, opus putas esse Dei Verbum? |
| 115 | Aut hic tantum substantiam legimus? Nonne et alibi dixit: Portae civitatum effractae sunt, montes ceciderunt, et revelata est substantia [Nahum. II, 6]? Numquid hic quoque creatura signatur? Solent enim aliqui dicere pecuniariam esse substantiam. Ergo si ad hunc sensum refers, ideo occiderunt montes, ut pecuniarium patrimonium cerneretur. |
| 116 | Sed meminerimus qui montes ceciderunt, illi utique de quibus dictum est: Si habueritis fidem sicut granum sinapis, dicetis huic monti: Tollere, et iactare in mare [Matth. XVII, 19]. Montes ergo sunt altitudines se extollentes. |
| 117 | Denique in Graeco, regna ceciderunt, habetur. Quae regna, nisi satanae, de quo dixit Dominus: Quomodo stabit regnum ipsius [Matth. XII, 26]? Ipsos ergo legimus montes, quae regna sunt diaboli. Ideoque istis cadentibus regnis de corde fidelium, revelatum est paternae Dei Filium Christum esse substantiae. Qui sunt etiam illi ipsi montes aerei, de quorum medio quatuor currus procedunt [Zach. VI, 1]? |
| 118 | Advertimus altitudinem illam extollentem se adversus scientiam Dei verbo Domini corruisse; cum diceret Dei Filius: Obmulesce, et exi, immunde spiritus [Marc. I, 25]. De quo et propheta dixit: Ecce ego ad te, mons corrupte [Ierem. LI, 25]. |
| 119 | Isti ergo ceciderunt montes, et revelatum est quod esset in Christo divina substantia, dicentibus iis, qui viderant: Vere Filius Dei est [Luc. IV, 41]; non enim humana, sed divina potestate daemoniis imperabat. Ieremias quoque dicit: Super montes accipite luctum, et super semitas desertas planctum, quia defecerunt; eo quod non sint homines, non acceperunt vocem substantiae: a volatilibus usque ad iumenta expaverunt et defecerunt [Ierem. IX, 10]. |
| 120 | Nec praeteriit etiam alibi, cum fragilitates exponeret conditionis humanae, ut susceptam a se infirmitatem carnis, et affectum nostrae mentis ostenderet, dixisse Dominum per Prophetam: Memento, Domine, quae est substantia mea [Psalm. LXXXVIII, 48]; quia in natura fragilitatis humanae Dei Filius loquebatur. |
| 121 | De quo supra, ut incarnationis mysteria revelaret, ait: Tu vero repulisti, Domine, et pro nihilo habuisti: dispulisti Christum tuum, evertisti testamentum servi tui, profanasti in terra sanctitatem eius [Ibid. 39, 40]. In quo utique servum dixit, nisi in carne, quia non rapinam arbitratus est esse se aequalem Deo, sed semetipsum exinanivit formam servi accipiens, in similitudinem hominum factus, et specie inventus ut homo [Philip. II, 6, 7]? Mea ergo susceptione servus, sua Dominus potestate. |
| 122 | Quid illud quod habes? Quoniam quis stetit in substantia Domini [Ierem. XXIII, 18]; et alibi: Et si stetissent in substantia mea, et audissent verba mea, et si docuissent plebem meam; avertissem eos a nequitiis et adinventionibus suis [Ibid., 22]. |