Ambrosius, De Fide ad Gratianum Augustum, 3, CAPUT XII.
| 92 | Quaero autem quomodo regnum velint Patris et Filii esse divisum; cum Dominus dixerit, ut supra ostendimus; Omne regnum in se divisum, facile destruetur [Matth. XII, 25]? |
| 93 | Et ideo ad excludendum Arianae sacrilegium saevitatis, unum imperium Patris et Filii etiam Petrus sanctus asseruit dicens: Quapropter satagite, fratres, certam vestram vocationem et electionem facere. Haec enim facientes non errabitis; sic enim abundantius ministrabitur vobis introitus in aeternum imperium Dei, et Domini nostri conservatoris Iesu Christi [II Petr. I, 10, 11]. |
| 94 | Aut si quis de Christi tantum imperio dictum putat, et hoc ideo sic accipit, ut Patrem Filiumque potestate secernat; is tamen et regnum Filii fatebitur, et aeternum. Itaque non solum duo inducent regna divisa, ut obnoxia sint defectui; sed etiam cum regna comparabilia nulla sint Dei regno, quod Filii esse, etiamsi velint negare non possunt: aut contra suam sententiam redibunt, ut idem Patris et Filii regnum esse fateantur: aut, quod sacrilegium est dicere, ius Patri regni minoris ascribent: aut, quod contrarium est, quem minorem divinitate impie memorant, eius regnum fatebuntur aequale. |
| 95 | Sed hoc non quadrat, non congruit, non cohaeret. Dicant igitur unum esse regnum, sicut nos dicimus, et probamus: probamus autem non nostris, sed coelestibus testimoniis. |
| 96 | Primum enim etiam aliis exemplis disce regnum coelorum, regnum etiam Filii esse: ipse enim dixit: Amen, amen, dico vobis quoniam sunt aliqui dehic astantibus, qui non gustabunt mortem, donec videant Filium hominis venientem in regnum suum [Matth. XVI, 28]. Dubitari ergo non potest quod sit regnum Filii Dei. |
| 97 | Sed accipe ipsum esse regnum Filii, quod Patris est: Amen dico vobis quod sunt quidam circumstantium, qui non gustabunt mortem, donec videant regnum Dei veniens in virtute [Marc. VIII, 39]. Eo enim usque unum regnum est, ut unum sit praemium, idem haeres, eadem merita, idem sponsor. |
| 98 | Quomodo non idem regnum, cum praesertim ipse de se Filius dixerit : Tunc iusti fulgebunt sicut sol in regno Patris mei [Matth. XIII, 43]. Quod enim Patris est per maiestatis proprietatem, id etiam Filii est per eiusdem claritudinis unitatem. Ergo et Patris regnum Scriptura dixit, et Filii [Ioan. XVII, 5]. |
| 99 | Accipe nunc quia ubi regnum Dei dicit, nec Patris nec Filii separat potestatem; quia et paternum et Filii regnum uno Dei nomine comprehendit, sicut habes: Cum videritis Abraham, Isaac, et Iacob, et omnes prophetas in regno Dei [Luc. XIII, 28]. An negamus in regno Filii prophetas esse, cum et latroni dicenti: Memento mei, cum veneris in regnum tuum; responderit Dominus: Amen dico tibi, hodie mecum eris in paradiso [Luc. XXIII, 42, 43]? Aut quid est esse in regno Dei, nisi aeternam nescire mortem? Qui autem nesciunt aeternam mortem, vident Filium hominis venientem in regnum suum. |
| 100 | Quomodo ergo potest non in potestate habere quod donat dicens: Tibi dabo claves regni coelorum [Matth. XVI, 19]? Et videto distantiam. Servus aperit, Dominus largitur: iste per se, ille per Christum: famulus claves accipit, Dominus ordinat potestates: aliud ius donantis, aliud dispensantis obsequium est. |
| 101 | Accipe adhuc unum regnum, unum imperium esse Patris et Filii. Habes ad Timotheum: Paulus apostolus Iesu Christi secundum imperium Dei Salvatoris nostri, et Christi Iesu spei nostrae [I Tim. I, 1]. Unum igitur Patris et Filii regnum evidenter est declaratum, sicut et apostolus Paulus asseruit dicens: Hoc enim scitote quod omnis impudicus, aut immundus, aut avarus, quod est idololatria, non habet haereditatem in regno Christi et Dei [Ephes. V, 5]. Ergo unum regnum, et una divinitas. |
| 102 | Unam divinitatem lex probavit, quae dicit unum Deum [Deut. VI, 4]. Probavit et Apostolus, dicendo de Christo: In quo habitat omnis plenitudo divinitatis corporaliter [Coloss. II, 9]. Si enim iuxta Apostolum plenitudo omnis corporaliter divinitatis in Christo est, aut unius divinitatis Patrem et Filium fatebuntur: aut si Patris et Filii divinitatem cupiunt separare, cum omnem plenitudinem divinitatis corporaliter Filius habeat; quid est quod existimant amplius reservandum, cum amplius nihil sit plenitudine perfectionis? Ergo una divinitas. |