Ambrosius, De Fide ad Gratianum Augustum, 3, 1

monumenta.ch > Ambrosius > 1
>>> Ambrosius, De Fide, 3, II.

Ambrosius, De Fide ad Gratianum Augustum, 3, CAPUT PRIMUM.

1	Quoniam, clementissime Imperator, instruendi tui gratia, aliqua de fide mihi scribenda mandaveras, et verecundantem coram etiam ipse fueras adhortatus; ideo quasi in procinctu positus, duos tantum conscripsi libellos, quibus vias quasdam fidei et semitas demonstrarem.
2	Sed quoniam mens prava quorumdam serendis intenta quaestionibus, stylo lacessit [Rom. edit. sola, uberiore configi; vet. edit. ac mss. nonnulli, uberiore confligi; melius reliqui, ut in textu.] uberiore confici; tuae quoque pia me cura clementiae ad caetera vocat, volens in pluribus experiri, quem in paucis probasti; ea quae perstricta paucis superius sunt, placuit mihi paulo latius exsequi; ne ea quasi diffidentia assertionis deseruisse potius, quam securitate fiduciae proposuisse videamur.
3	Et quia [Amerb. et Eras., Hydrae numinis . . . . calorem disputationis: Gill. ac Rom., Hydrae nominis . . . . calorem disputationis: mss. vero nobiscum faciunt; excipe tamen Thuan. unum, ubi legitur . . . . vel residua plantaria . . . vel plaginosa naufragia, etc. Per colorem autem disputationis intellige ornatum eius ac lepores.] Hydraei nominis, et Scyllaei littoris comparationem induximus [Sup. lib. I, cap. 4], ut ostenderemus vel rediviva plantaria cavenda perfidiae, vel famosa naufragia: si quis contra licitum putat colorem disputationis eiusmodi a poeticis fabulis derivatum, et cum in fide nihil quod vituperare possit invenerit, aliquid in sermone reprehendit; agnoscat non solum sententias, sed etiam versiculos poetarum Scripturis insertos esse divinis.
4	Unde enim illud: Huius et genus sumus [Act. XVII, 8], quod Paulus usu prophetico doctus usurpat? Nam et gigantes [Num. XIII, 34], et vallem Titanum [II Reg. V, 18] prophetici sermonis series non refugit. Et Esaias Sirenas, et filias passerum dixit [Esai. XLIII, 20]. Et Hieremias de Babylonia memoravit quod habitabunt in ea filiae Sirenum [Ierem. XXVII, 39]; ut ostenderet Babylonis, hoc est, saecularis confusionis illecebras, vetustae [Pro voce lasciviae in Thuan. uno cod. habetur hic et infra, fallaciae.] lasciviae fabulis comparandas; quae velut scopuloso in istius vitae littore, dulcem resonare quamdam, sed mortiferam cantilenam ad capiendos animos adolescentium viderentur: quam sapiens etiam ab ipso poeta Graeco inducitur [Hom. XII Odyss.], quasi quibusdam prudentiae suae circumdatus vinculis praeteriisse. Ita difficile iudicatum est ante adventum Christi etiam fortiores non posse capi speciosae deliciis voluptatis!
5	[Alias cap. II.] Quod si poeta ille perniciosam mentibus hominum, et subeundis obnoxiam naufragiis, lasciviae saecularis illecebram iudicavit; quid nos aestimare oportet, quibus scriptum est: Carnis curam ne feceritis in concupiscentia [Rom. XIII, 14]? Et alibi: Castigo corpus meum et servituti redigo: ne aliis praedicans, ipse reprobus efficiar [I Cor. IX, 27].
6	Non enim per luxuriam nobis Christus, sed per ieiunium salutem attulit. Neque ille emerendae gratiae suae causa, sed nostrae eruditionis gratia ieiunavit. Neque infirmitate corporis victus est, ut esuriret: sed esuriendo suscepti corporis fidem praestitit; ut non solum corpus, sed etiam infirmitates nostri corporis doceret a se esse susceptas, sicut scriptum est: Quoniam infirmitates nostras suscepit, et aegritudines nostras portavit [Esai. LIII, 4].