XVIII. Quare capita ista in rota ad imaginem hominis spirent et moralis descriptio significationis eorum. HIDE LINKS TO MANUSCRIPTS
| 1 | Omniaque capita haec in praefatam rotam, et ad imaginem hanc hominis spirant, quoniam venti isti flatibus suis mundum temperant, hominemque ministerio suo ad salutem conservant. |
| 2 | Nam nec mundus subsisteret, nec homo vivere posset, si flatibus ventorum istorum non vegetarentur. |
| 3 | Sed et cum homo in intentione animae suae se sursum erigit, ita ut malefactorum suorum meminerit et quando deinde poenitere disponit, quasi supra verticem illius cum eadem intentione in signo puri aetheris, id est in ipsa poenitentia sicut leopardus timor Domini exsurgit, qui quasi ex ore suo, id est de virtute sua contritionem educens, cum mentem hominis tangit in prosperitate eam prolongat usque dum ad caput cancri scilicet fiduciae, de qua velut duae forfices id est duo pedes videlicet spes et dubium extenduntur perveniat, in adversitate quoque mentis illius eamdem contritionem extendens in caput cervi quod fides est perducit. |
| 4 | Nam cum homo pondera peccatorum suorum reminiscitur, poenitentiam aggreditur, in qua Deum timere non desistit, quamvis prospera mundi quasi altera parte habeat, quousque fiduciam, de qua sicut duo pedes spes et dubium oriuntur, apprehendat. |
| 5 | De fiducia enim spes surgit, cui tamen dubietas interdum se coniungit, quia dum homo in Deum confidit, remissionem peccatorum suorum velut procedendo se adipisci sperat, dum autem multitudinem et gravedinem illorum considerat, multoties utrum peccata sua sibi remittantur an non quasi retrocedendo dubitat, quamvis in Deo confidat. |
| 6 | Sed dum aliquando inter adversa quasi in altera parte corporalem contritionem patitur, ad divitias fidei se convertit, quae in cornibus verae consolationis infidelitatem dubietatis in illo ad nihilum deducit. |
| 7 | Unde velut ex ore cancri, id est de fiducia alius flatus quod constantia est exiens usque ad plenitudinem perfectionis procedit, ibique inter timorem Domini et iudicium Dei consistit, quoniam cum quilibet in Deum confidens in bonis operibus constans et perfectus est, timorem Domini ad se colligit, ne gravius delinquat, iudicium Dei etiam inspicit, ne peccatis peccata adiiciat. |
| 8 | Et quasi ex ore cervi, scilicet de fide alius flatus qui sanctitas intelligendus est veniens, usque ad plenitudinem perfectionis quae inter timorem Domini et corporalem tribulationem est extenditur, quia fidelis homo in sanctitate pollens in perfectione ista durat, ita ut veraciter Deum timeat, et ut etiam ob hoc corpus suum castigare non cesset. |
| 9 | Itaque hlw17.215 r flatus, videlicet contritio in prosperitate a timore Domini ad fiduciam procedens, flatus etiam scilicet eadem contritio in adversitate ab eodem timore Domini ad fidem exiens, flatusque id est constantia de fiducia ad plenitudinem perfectionis, quae inter timorem Domini et iudicium Dei est, tendens; flatusque videlicet sanctitas a fide ad plenitudinem perfectionis quae inter timorem Domini et corporalem tribulationem est se prolongans, ut supra dictum est, uno modo aequalique studio exspirationis virium suarum hominem ad beatitudinem provocant, quia quamvis diversas operationes habeant, ad unam tamen beatitudinem tendunt. |
| 10 | Nam virtus altera ab altera in operatione rectitudinis procedit. |
| 11 | Omniaque capita haec, id est virtutes istae in scientia Dei sunt, scientiamque Dei attendunt, hominique tam in corporalibus, quam in spiritalibus necessariis causis assistunt. |
| 12 | Timore enim Domini hominem inspirante, homo ipse Deum vereri incipiens, sapienter incedit bona et recta opera perficiendo. |
| 13 | Fiducia quoque qua homo in Deum confidit, cum constantia ipsum tangit, quatenus in Deum constanter confidat, cogitationesque ad Deum erigat, quoniam mentes fidelium a virtute constantiae roborantur. |
| 14 | Fides autem cum sanctitate ea quae in infidelitate diiudicanda sunt diiudicat, seque velociter dilatans, credentes cito imbuit, cum auditus illorum omnes tumultus perversarum cogitationum deserens, lubricas etiam voluptates interius evertit. |
| 15 | Quod si homo viriditatem virtutum istarum deserens in ariditatem negligentiae vertitur, ita ut humore et viriditate bonorum operum careat, vires animae ipsius deficiunt et arescunt; si vero luxu voluptatum quasi incongrua inundatione nimis perfunditur, mens ipsius lubrice inccdens liquescit. |
| 16 | Si autem recto tramite incedit, omnia opera ipsius ad prosperitatem diriguntur, velut in Cantico canticorum scriptum est: |