| 1 | Vir vanus in superbiam erigitur. |
| 2 | Vanitatis quippe finis est, ut cum peccato mentem sauciat, hanc ex culpa audacem reddat; quatenus, sui reatus oblita, quae amisisse se innocentiam non dolet, iusto excaecata iudicio, simul et humilitatem perdat. Et fit plerumque ut, pravis desideriis serviens, a iugo se divini timoris excutiat, et, quasi in malorum perpetrationem iam libera, omne quod voluptas suggerit implere contendat. Unde cum vir vanus se erigere in superbiam dicitur, illico subinfertur: |