CAPUT LII.
| 1 | Massadae quoque plurimi se Iudaeorum freti loci munimine congregavere, cuius expugnandi negotium Titus indignum arbitratus quod imperatorem teneret, Syllae mandavit, cui summam in iisdem locis militiae Romanae, cavendique ne quid iterum rebellionis oriretur, commiserat. |
| 2 | Ipse Alexandriam contendit, et inde navigio Romam transmisit. |
| 3 | Sylla gnaviter insistens iniuncto sibi muneri, Massadae murum ariete dissolvit. |
| 4 | Illi interiorem ligno composuere, eo quod ad huiusmodi ictus machinamentorum muralis materies facile non cederet. |
| 5 | Sed Romani, mutato bellandi genere, ignem iecere, qui et facile ligno inhaesit, et sine ulla adolevit mora. |
| 6 | Magnus itaque adultus incendio flammae ferebatur fragor, qui primum boreae spiramine a munitionis partibus repellebatur, et Romanorum magis vineas exurebat. |
| 7 | Deinde, exorto noti spiramine, in castellum sese retorsit, ita ut conflagraret omnis ille ligneus muralis obiectus materiae consumptae. |
| 8 | Romani, quoniam nox intervenerat, securi victoriae in castra sese receperant, ut sequenti die nudatos iam atque omni exutos praesidio debellarent. |
| 9 | Sed ne quis elaberetur, intextis castellum custodiis circumvallaverunt. |