CAPUT LI.
| 1 | Fugit itaque Tyridates, cui evasisse satis fuit: regnum autem suum depopulandum reliquit. |
| 2 | Nam quasi accepta iniuria quod congredi ausus foret, vehementius Armeniam, quam Mediae regnum devastaverunt. |
| 3 | Opimi itaque utriusque regni spoliis, ad propria recursum fecere. |
| 4 | Quorum comperta incursione, Titus Antiochiam contendit: sensim tamen, ut triumphatorem decebat, causamque dissimulans, per singulas urbes pompam celebrat victoriae. |
| 5 | Perimebantur in arena Iudaei, quacumque pergebant, ac dilacerati a bestiis, pendebant merita rebellionis. |
| 6 | Antiochiae quoque eos vetustis odiis gentilis populus insectabatur: eo quod reges Persarum quae de Hierosolymitana urbe donaria iure victoriae vindicaverant, synagogis contulerant: Antiochenis de suo quoque alia largiti. |
| 7 | Itaque congestae opes invidiam facile movere. |
| 8 | Nam ut illa nunc omittamus quae adversum Machabaeos gesserint sacerdotii competitores, et quantae cladi civium fuerit ambitio, sicut supra memoravimus; Antiochus postea non ignobili genere ortus, sed moribus perditus, afficto crimine quod Iudaei urbem Antiochiam incendio exurere conspiravissent, patrem proprium qui esset de Iudaeorum primoribus et plerosque alios insimulatos gentilis impetu multitudinis, ad mortem coegit. |
| 9 | Nec eo parricidio multorumque caede exsaturatus quievit, sed postea quoque nactus facultatem, quod fortuito incendio acciderat, eiusdem urbis porticus, et tetragonam plateam maximamque partem aedificiorum cremari, fraude praedictae coniurationis, iterum Iudaeos urgere coepit atque incessere, ac propere universorum stragem fecisset, nisi advenienti Tito reservata cognitio foret, metu ne Caesar usurpato plurimorum supplicio commoveretur. |
| 10 | Ea res Iudaeis saluti fuit. |