CAPUT XLVII.
| 1 | Simul autem ut facto impetu, in aulam irruere, duos de Romanis militibus invadentes, unum pedestris militiae virum trucidaverunt: eques vero poposcit se ad Simonem duci, allegans se habere, quae memorato insinuaret principi seditionum. |
| 2 | Sed perductus ad eum, cum vana quaedam attexeret, perimi iussus: dum percussor moratur, clausis iam fasciola oculis, sese proripuit ad Romanos. |
| 3 | Qui cominus praeliantes suscepere fugientem, perductumque ad sese Titus quasi indignum videri morte, qui ab hoste vivus potuerit capi, exutum armis iussit dimitti: reservans ei quod per hostis ignaviam non amiserat, et auferens militiae sacramentum, quod captus prodidit, fugitivus dehonestavit. |
| 4 | Id illi maiori supplicio fuit: apud viros enim graviora militiae probra, quam mortis vulnera sunt. |
| 5 | Repulsi tamen illico Iudaei, ad superiora urbis se contulere, relicta templi et urbis defensione. |
| 6 | Strages magna in eos qui resederunt exercebatur, seminecibus autem cadaveribus repletae viae. |
| 7 | Iussit Caesar etiam ad superiora admoveri machinas: quod videntes Idumaei, elegerunt viros quos ad Titum mitterent, qui deditionem rogarent. |
| 8 | Eo cognito, Simon praevenit, et electos quidem petendae deditionis viros intercepit. |
| 9 | Sed Idumaei non multo post, quamvis destituti adiumento principum, cum sustinere diutius vim nequirent tradiderunt se exercitui Romano. |
| 10 | Ita primum fames, et ad postremum desperatio resistendi, deditionem patravit. |
| 11 | Nec Romani, multa caede iam fessi, abnuebant vitae indulgentiam; et studio captiva mancipia vendendi, promptiores erant ad reservandam salutem. |
| 12 | Plurimi venales, sed pauci emptores: quia Romani habere in servitutem Iudaeos dedignabantur: nec Iudaei supererant qui redimerent suos, cum se evasisse unusquisque vel inopem gratularetur. |
| 13 | Passim itaque se tradebant remoto metu, quoniam latrones aberant, Romani ignoscebant. |