CAPUT XXXVII.
| 1 | Iam circumfusae templi ardebant porticus: ubique luctus, ubique mors: foris bellum, intus supra bellum et incendium. |
| 2 | Nec frangebantur animis Iudaei: putabant vindictae perire, quidquid sine fraude gererent vel insolentia. |
| 3 | Quando aliter iam nequibant, provocabant Romanos ad excidii celeritatem. |
| 4 | Ionathes quidam exiguus corpore, despectu dignior, iuxta Ioannis sepulcrum lacessebat Romanos, ut secum qui vellet, manu decerneret. |
| 5 | Aliis despicientibus pusillitatem hominis, aliis fastidientibus cum eo decertare, quem continuo captivum habituri forent, aliis considerantibus periculoso certamine rem geri cum viris, qui in extremis salutis non aliqua fortitudine, sed sola temeritate vindictam quaererent: nihilque laudis futurum, si vinceretur excidio finitimus: et plurimum dedecoris, si quis lapsu aliquo communem victoriam turparet. |
| 6 | Iactabat se insolentissimus, et metum obiiciebat victoribus: convicia ferens, quod non suis viribus, sed alienis auxiliis Romani inniterentur; nec Iudaeos bello hostium, sed domesticis afflictos seditionibus. |
| 7 | Erat in numero militum Romanorum Pudens nomine, qui praestrictus inanibus contumeliis, dum inconsulte pudori consulit, salutem neglexit, atque ipsa indignatione incautior, vulneri patuit, fususque in terram, incussit sociis verecundiam: insultationis quoque caussam Ionathae simul et mortis reliquit. |
| 8 | Namque is successu laetus certaminis, et pompam attollens triumphi, dum tripudiat atque exsultat, concussoque clypeo simul et gladio proludit, excitavit in sua vulnera centurionem Priscum, qui superba et tumida iactantem non tulit, atque incautum victoria penetravit ictu sagittae. |
| 9 | Quo stratus Ionathes, docuit in praelio neminem irrationabiliter insultare oportere: ubi victoris et victi conditio incerta, donec bellum claudatur. |