CAPUT XXVIII.
| 1 | Vix sermonem Titus clauserat, et Sabinus se obtulit ex Syriae viris, egregius bellator, et ante Caesarem consistens, ait: Obedire se imperiis, ascensioni paratum, si eventus sibi adesset, ut Caesari placeret: si destrueretur secundis, nihil praeter spem sibi accidere, qui iudicio proprio delegisset pro Caesare mori. |
| 2 | His dictis laevam extendens, clypeum supra caput extulit, et dextera vibrans gladium, immane quantum in arma insurrexerit: ut quivis eum non cognosceret, quem paulo ante exilis corporis specie despicabilem putaverat, subito cum videret pergere in adversum, et hostibus pariter et muris minantem sese extendere, quasi iam celsior in subiectos praeliaretur, et murum quateret manu. |
| 3 | Sequebantur eum undecim viri studiosi ad imitandum, sed impares ad consequendum. |
| 4 | Repugnabant de muro iudaei spiculis, saxis, sagittis: et quod cuiusque manus invenerat telum, in Sabinum deiiciebatur. |
| 5 | At ille interritus, cursu concito insiliit in fragmentorum aggerem, et in summo locatus, hostem avertit, dum proximus quisque formidat periculum. |
| 6 | Sed dum se librat in murum attollens, et securus victoriae in hostem intendit, lapsus in faciem, cum maximo sonitu ruit. |
| 7 | Quo revocati Iudaei, coeperunt iacentem missilibus urgere. |
| 8 | Ille genu nixus, et se protegens scuto quam diu potuit, a vulnere defendit, nec immunem reliquit, quem proximum reperit. |
| 9 | Ad postremum tamen consertus vulneribus, spiritum prius quam bellum deposuit, nec deiectus gradu, nec muro excussus est, nisi mortuus: tribus quoque aliis necatis, octo semineces, licet a caeteris tamen exitio subtracti. |