CAPUT XIV.
| 1 | Unus iam murus, hoc est tertius supererat, subversis duobus; adhuc tamen Caesar reservabat patientiam, qui adverterat iam sibi perire, quidquid perisset. |
| 2 | Dum parcit, et provocat ad deditionem non exspectato agmine, cum paucis irruens supra murum secundum, congregata manu Iudaei in angustiis plurimos sauciaverunt: plerique etiam utrinque mortui. |
| 3 | Tunc Caesar eminus sagittis figebat resistentes: inter confertos iacula nusquam eludebantur, nullus ictus sine vulnere. |
| 4 | Sic removere sese Iudaei coepere: et Titus suos recepit. |
| 5 | Et fames iam urbem graviter incesserat. |
| 6 | Iudaei tamen pro victoribus, quia se intra secundum murum receperant, quasi expulsis Romanis gloriabantur: sed neque lapsa reparare, nec lapsura defensare poterant. |
| 7 | Restiterunt tamen aliquantulum. |
| 8 | Pugnatum triduo ad murum secundum. |
| 9 | Quarto die virtutem Romanam non sustinentes, refugere intra tertium murum. |
| 10 | Caesar ab irruptione interim temperari iubet, subverti tamen praecepit secundum murum. |
| 11 | Et quia superaret maxima belli portio, statuit ut miles sibi conveheret alimenta, ne victores inopia urgeret, afficeret indigentia. |
| 12 | Quatuor diebus sibi miles frumenta convexit: simulque idoneum visum est tempus quod Iudaei, si sibi consulerent, converterentur. |
| 13 | Et populus quidem malebat, sed principes seditionis reputantes quae in plebem gravibus flagitiis perpetraverunt; dum nullum veniae locum sperarent, perire cum omnibus levius arbitrabantur, quam si soli auctores perirent. |
| 14 | Quinto itaque die, quia nihil a Iudaeis pacificum deferebatur, gemino agmine Caesar moenia aggreditur: et duos aggeres attolli imperat, unum contra Antoniam, alterum contra murum qui erat contra Ioannis sepulcrum. |
| 15 | Eo enim superioris urbis excidia petebat: illo autem altero, si castrum expugnavisset, etiam templo facile potiretur. |
| 16 | Quod nisi in suam potestatem deduceret, etiam urbem tenere non poterat sine periculo. |
| 17 | Diviserat Titus exercitum in duos ordines. |
| 18 | E diverso quoque distribuerant sibi Ioannes et Simon officia defensionis. |
| 19 | Antoniam defensabat Ioannes, Simon cum armatis suis et populo Idumaeorum ad sepulcrum Ioannis speculabatur; atque omnes obsidentium conatus de superiori loco, quibus poterat generibus eludebat. |
| 20 | Et iam exercitatiores erant, malis edocti occurrere machinis obsidionis; pluraque genera sibi tormentorum et ipsi adsciverant, quibus Romanorum opera destruerent, coepta impedirent. |
| 21 | Quorum Caesar advertens praecipitem pertinaciam, admiscere operibus sermonem voluit, ne forte desperatione veniae pervicacius obniterentur, ac spe promissorum possent desistere. |
| 22 | Suadere itaque coepit, ne se captae urbis excidiis involverent, permitterentque eam suae potestati, quae armis iam teneretur, et circumvallata obsidione premeretur ad excidium supremum, cedentibus se veniam daturum: si modo vel sibi vel patriae consulerent, ne tota civitas dirueretur. |
| 23 | Mandat quoque Iosepho, ut ipse patrio sermone cives alloqueretur, ut forte contribules suos vel ipse inflecteret, ut furori proprio renuntiarent. |
| 24 | Qui licet effusa Iudaeorum in se odia novisset, tamen quantum a iactu sagittae longius poterat, remotus a muris, ita vero ut posset audiri profutura civibus noto sibi alloquio prosequebatur. |