EPISTULA CCCVII.AD ROGERUM ARCHIEP. ET ALIOS EBORACENSES. SHOW LINKS TO MANUSCRIPTS SHOW APPARATUS
| 1 | ROGERUS Dei gratia Eborac. archiepiscopus, et apostolicae sedis legatus, venerabili fratri H. Dei gratia Dunelm. episcopo, et dilectis filiis R. decano, et Willelmo Cant. et universo capitulo Eborac. omnibusque canonicis Sanctae Mariae de Suthewelle Sanctique Wilfridi de Ripum, Sanctique Ioannis de Beverleia abbatibus, prioribus, clero et universo populo per Ebor. |
| 2 | provinciam constitutis, salutem et gratiam. |
| 3 | Non ignorat dilectio vestra quanta pro dignitate ecclesiae nostrae hac tempestate sustinuerim, in qua tantum invidiae mandari adversum me licuit, ut vix aliquis locus veritati relinqueretur. Familiare est omnibus iniquis, quoties nancisci possunt occasionem, maledictis eos quibus invident inurere, et venenatis verborum iaculis figere innocentes. |
| 4 | Fecerunt hoc qui iampridem sederunt mihi in insidiis. Et quidem primo paraverunt laqueum suspensionis, quo dominus papa plus eorum falsas suggestiones quam iuris ordinem secutus, me innodavit. Deinde ne quoquo modo solvi posset, iniquitatem iniquitati addentes, hinc maximorum virorum libellos arte multiplici sicut iam a pluribus retro annis instructi fuerant conquirebant, inde peregrinorum et qui me nunquam viderant multitudinem subornabant, ut ea quae non noverant mentientes, apud summum pontificem et curiam Romanam quocunque modo famam onerarent. |
| 5 | Absens eram, et qui ex parte mea in curia pauci tantae multitudini vix resistere poterant, tam exquisitis pressi mendaciis, maxime cum quidam solo habitu religiosi videntes illos prosperari in iniquitatibus suis cum illis currebant, et neglecto Dei timore ad eversionem dignitatis Ecclesiae nostrae, una cum meretricibus suis quas secum duxerant ne quis sexus persecutioni meae deesset, multa dixerunt. |
| 6 | Hi omnes in unum convenientes proposuerunt in cordibus suis gigantes imitari parietem ex maximis quasi quibusdam lapidibus et multis mendaciis, fictis ad tempus suspiriis et gemitibus, non solum domos, sed et plateas replentes diurno et nocturno ululatu, eumdemque, ipsum parietem tanquam quodam indissolubili bitumine, vim naturae facientes, simulatis lacrymis linierunt, sperantes hoc modo coelum claudere se posse, et veritatem perpetuo carceri deputare. Quid plura? Idem Pharao illorum, ille spiritualis, cuius ipsi membra sunt, in tali equitatu incedere videbatur cum corona, et ego, miserae cophini servituti deputatus, respiciebam ad auxilium hominum, et non erat; cuti enim meae consumptis carnibus os meum adhaeserat. |
| 7 | Levavi ergo ad coelum oculos, et angustia spiritus mei ad Deum clamavi, et intercedentibus meritis et orationibus vestris exaudivit me pro sua reverentia, qui malleo bonitatis suae innatae praedicta pariete confracto et in nihilum redacto, fugientibus Babyloniis, quae clausa tenebatur, veritatem eduxit, et squalore carceris deterso liberam in publicum exire praecepit. |
| 8 | Quae simul ac suae reddita est libertati, ad me velociter advolavit: et in praesentia dominorum R. Rothomagensis, et eorum quos episcopus Ambianensis delegaverat, quibus negotium meum a domino papa commissum erat: nec non et episcopi Ebroicensis, multorumque religiosorum tam abbatum quam priorum a dextris mihi luce liquidior astat. |
| 9 | Cuius faciem gravem et fulgentem praedicti archiepiscopus et viri religiosi a domino Ambianensi destinati, intuentes, gavisi sunt gaudio magno valde: et nullam moram sustinentes iuxta formam quam eis dominus papa praescripserat, incontinenti me a suspicione qua tenebar absolverunt, universis qui aderant benedicentibus Dominum qui superbos humiliat, qui sapientes in astutia sua comprehendit, qui de misericordia sua praesumentes liberat, et vinctos educit in fortitudine. Ipsi gloria et nunc et per immortalia saecula saeculorum. Amen. Veniam autem ad vos Deo volente in proximo, ut gaudium meum in vobis impleatur. Quos ego ultra quam dici possit videre desidero. |
| 10 | Benedictio Dei Patris et Filii et Spiritus sancti descendat super vos pro nobis orantes. Acta sunt haec secunda feria post Dominicam qua cantatur: Gaudete, die festo Sanctae Luciae apud Albamarlam. |