Gregorius Magnus Gregorius Magnus, Dialogi, 1, 4, 62 Ἀνὴρδέτιςεὐγενέστατος,ὀνόματιΦῆλιξ,ἀπὸΝουρσίαςτῆςχώραςὁρμώμενος,πατὴρὑπάρχωνΚαστορίουτοῦνῦνμεθ᾽ἡμῶνἐνταύτῃτῶνῬωμαίωνπόλεικατοικοῦντος,τοῦτοντὸνεὐλαβέστατονἄνδραἘκύτιον,ἱερατικὸνἀξίωμαμὴἔχεινγινώσκων,σπουδαίωςδὲκαθ᾽ἕκαστοντόπονδιατρέχονταδιδασκαλίαςχάρινθεώμενος,ἐνμιᾷτῶνἡμερῶν,τῇπρὸςαὐτὸνπαῤῥησίᾳθαῤῥῶν,ἤρξατοαὐτὸνἐπερωτᾷν·Ἱερατικὸνἀξίωμαμὴἔχων,μήτεἐπιτροπὴντῆςκηρύξεωςπαρὰτωῦτῶνῬωμαίωνπατριάρχουλαβὼν,οὗκαὶὑπόκεισαι,πῶςτοῦτοποιῆσαιτολμᾷς;Πρὸςὃνὁἅγιοςοὗτοςἀνὴρἀπεκρίθη·Ταῦτα,ἅπερμοιλέγεις,κᾀγὼἐνἐμαυτῷδιελογισάμην·τὸπῶςδὲτὴντῆςκηρύξεωςἐπιτροπὴνἔλαβον,φανερόνσοιποιοῦμαι·ἐνμιᾷνυκτὶδι᾽ὀπτασίαςνεώτεροςπάνυὡραῖοςπαρέστημοι,καὶἐντῇγλώττῃμουἰατρικὸνἐργαλεῖον,τουτέστιφλεβότομοντέθεικεν,εἰρηκώςμοι·Ἰδοὺτοὺςλόγουςμουἐθέμηνἐντῷστόματίσου,ἔξελθετοῦκηρύττειν.