Gregorius Magnus Gregorius Magnus, Dialogi, 1, 0, 15 Ἐκεῖτοίνυνκαθεζομένουμου,πάνυτεθλιμμένουκαὶἡσυχάζοντος,ὁἀγαπητόςμουυἱὸςΠέτροςὁδιάκονοςπαρέστημοι,ὅςτιςκαὶἐκπρώτουκαιροῦτῆςἡλικίαςαὐτοῦ,καὶἐντῷτῆςνεότητοςἄνθει,γνησίωςἐντῷτῆςφιλίαςδεσμῷσυνηρμόσθημοι,οὐμὴνἀλλὰκαὶἐντῇτῶνἱερῶνλόγωνδιατυπώσεικοινωνόςμοιγεγονὼς,ὅςτιςθεασάμενόςμεσφοδρῶςτῷτῆςκαρδίαςνοσήματισυγκαιόμενον,ἔφη·Μήτοιγενέοντισυνέβη,ὅτιπλειοτέρασετοῦἔθουςλύπη,ὡςὁρῶ,κατέχει;ᾧτινιἀποκριθεὶς,εἶπον·Ἡλύπη,Πέτρε,ἥνπερκαθ᾽ἡμέρανὑπομένω,τῶμὲνἔθειπαλαιάἐστι,διὰδὲπροσθήκηςνεάζει.Ταλαιπωρεῖτοίνυνἡψυχήμουτῇἑαυτῆςἀσχολίᾳ,νυσσομένητῷτραύματι.