Cassiodorus Cassiodorus, Expositio in Psalterium, 2, 54, 12 Ecce elongavi fugiens, et mansi in solitudine. Illa loca Evangelii commemorat, quando crebris miraculis seditiones sibi concitavit omnimodis perfidorum. Ait enim Marcus: Et diluculo valde surgens, egressus abiit in desertum locum, ibique orabat; et paulo post sequitur, ita ut iam non posset manifeste in civitatem introire, sed foris in desertis locis esset. Elongavit enim a persequentibus, ut occasionem iracundiae insanis mentibus abrogaret; mansit in solitudine, ut imperturbati secreti puritate frueretur: tali facto nos commonens, ut quando iniquitatis alicuius fasce deprimimur, in secreto conscientiae quiescere debeamus. Sive illud potest intelligi: quoniam a Iudaeis perfidis recedens, in solitudine gentium mansit. Solitudinem vero gentes appellari propheta testatur dicens: Laetare, desertum sitiens, et exsultet desertum, et floreat tanquam lilium, et floreant et exsultent deserta Iordanis.