monumenta.ch > Bernardus Claraevallensis > sectio 5

Word Selection for Searching

Report an Error in this Sectio
Bernardus Claraevallensis, Sermones in Cantica Canticorum, 60, 5
Nimium me fortasse queratur in sui suggillatione Iudaeus, qui intellectum illius dico bovinum. Sed legat in Isaia, et plus quam bovinum audiet. Cognovit, inquit, bos possessorem suum, et asinus praesepe domini sui: Israel non cognovit me; populus meus non intellexit . Vides me, Iudaec, mitiorem tibi propheta tuo. Ego te comparavi iumentis, ille subiicit. Quanquam in sua persona propheta non dixit hoc, sed in Dei, qui Deum se et ipsis operibus clamat: Etsi mihi, inquit, non creditis, operibus credite: etsi non facio opera Patris mei, nolite credere ; nec sic tamen vigilant ad intelligendum. Non fuga daemonum, non obedientia elementorum, non vita mortuorum, bestialem hanc, et plus quam bestialem hebetudinem ab eis depellere quivit: de qua non minus mirabili quam miserabili caecitate factum est, ut in illud tam horrendum, tamque enormiter grossum facinus proruerint, Domino maiestatis iniicientes manus sacrilegas. Extunc itaque dici potuit, quia ficus protulit grossos suos, cum iam videlicet legitima illius populi esse coeperunt quasi in exitu super summum: ut novis, iuxta veterem prophetiam, supervenientibus, vetera proiicerentur . Non aliter sane, quam quomodo grossi cadunt, et cedunt suborientibus ficubus bonis. Quandiu, inquit, non cessavit ficus producere grossos suos, non te vocavi, o sponsa, sciens non posse una prodire optimas licus. Nunc autem productis qui prius producendi erant, non iam intempestive te invito, cum boni ac salutares fructus in proximo esse noscantur, inutiles expuncturi.